Wij zijn wegwerp kinderen
~ Thea Beckman ~
Thea Beckman
Thea Beckman, geboren op 23 juli 1923 te Rotterdam is boeken schrijfster van vele boeken. Ze groeide op in een arm gezin. Na de lagere school volgde Thea een industrieschool en werd opgeleid tot naaister. Die opleiding beviel haar niet en is met de opleiding gestopt. Ze belandde toen op de Mulo, ze wou graag studeren maar dat zat er voor haar niet in aangezien er geen geld voor was. Na de mulo kwam aan een baantje op een kantoor. In 1945 trouwde Thea Beckman en kreeg drie kinderen, twee zonen en een dochter.Vanaf 1947 begon ze met schrijven van artikels en informatie stukjes in het jeugdblad taptoe. Haar eerste boek verscheen in 1957. Dit boek was voor volwassenen, hierna is ze ook begonnen met het schrijven van kinderboeken. Als Thea Beckman aan een boek begint bereidt ze zich eerst degelijk voor. Ze bezoekt bijvoorbeeld het gebied waar het zich afspeelt, bestudeert oude plattegronden of snuffelt in archieven.In 1975 komt een droom van thea tot vervulling, ze gaat terug naar school. Ze haalde op 52-jarige leeftijd haar atheneum diploma!
Het mysterie van de wegwerp kinderen !
Samenvatting
Yvonne, Benito en Marcus haar 2 jonger broertjes zijn wezen. Ze woonden eerst in Buren. Maar op een dag wordt er beslist dat van het tehuis Buren een museum gemaakt wordt. En dus moeten naar een ander tehuis. Ze wijn verhuisd naar het thuis toevlucht en moeten afschijt nemen van jufrouw Caro omdat die naar een ander tehuis wordt geplaatst. Dit was een heel moeilij afschijt omdat ze heel erg gehecht waren aan haar. Gelukkig hebben ze het in de toevlucht na een tijdje ook heel erg goed naar hun zin. Er wonen daar 15 kinderen. Ze hebben allemaal nare dingen meegemaakt en daarom zijn ze geplaatst in een kindertehuis, zo was er kinderen die aangemoedigd werden om te stelen of die zonder een horloge ofzo niet thuis mochten komen. Yvonne, Marcus en Benito zijn dus als enige echte wezen. De andere hebben nog wel echte ouders die in leven waren. Ze hebben nog wel een oma en tantes maar van hun ouders weten ze eigenlijk niks ze denken dat ze dood zijn. Op een keer als Yvonne met haar broertje bij haar oma logeert (haar andere broertje logeert bij een tante.) Vraagt Yvonne aan haar oma hoe haar ouders waren overleden. Oma heeft daar nooit over willen praten en Yvonne heeft ook nog nooit een foto van haar ouders gezien, die waren 'per ongeluk" verbrand. Dan horen Yvonne en Benito het echte verhaal. Hun ouders leven nog maar haar oma wil niks meer met ze te maken hebben want haar vader heeft in de gevangenis gezeten maar waarom wilde ze niet zeggen. Ze had nu eigenlijk al te veel gezegd. En mij moeder vroeg Benito. Ze kreeg maar kinderen en nog meer kinderen ze wist niet hoe ze er voor moest zorgen. Ze liet jullie verkommeren tot het geen haar scheelde of kleine Marcus was dood gegaan. Als oma toen niet had ingegrepen… Karen heeft haar kinderen af gestaan. Dus we zijn geen echte wezen, ouders leven nog. Yvonne was razend dat ze er nooit iets van geweten heeft. Zij waren nu ook wegwerpkinderen. Jaren geleden had ze vrouwen horen praten over de wegwerpkinderen uit het tehuis. Dat waren de kinderen die weg werden gedaan door hun ouders. Nu waren zij dat dus ook. Zij waren dus hetzelfde als alle andere kinderen, Yvonne denkt dat ze nooit meer echt gelukkig kan zijn. Als ze twaalf jaar oud is worden ze weer overgeplaatst, Ze komen in een pleeggezin samen met nog een meisje Patricia en haar zusje. De pleegouders hebben zelf nog een zoontje dat Freddy heette. Yvonne heeft het daar heel fijn omdat de pleegouders echt om haar geven. Hier heeft ze een hele tijd naar verlangd, na een tijdje begint de nieuwsgierigheid van de kinderen naar hun echte moeder. En na lang zuren mogen ze een brief naar haar sturen. Ze krijgen van haar een klein briefje terug waarin staat dat ze zal komen en om hoe laat ze haar op het station moeten komen halen. Eindelijk is het zover dat ze komt. Maar ze blijkt helemaal niet zo aardig als ze gehoopt hadden. En blijkt ook nog eens dat ze een half broertje heeft te hebben dat Ronald heet. Dit blijkt een heel verwend nest te zijn van ongeveer een jaar of 5. Karen toont alleen helemaal geen belangstelling voor hun en is alleen maar bezig met Ronald die door en door verwend was. Met de kerst heeft ze beloofd om nog eens te komen. Iedereen heeft heel erg zijn best gedaan om iets moois te maken voor hun moeder en Ronald. Zo had Yvonne een boekenlegger gemaakt en Benito had een sieradendoosje gemaakt en Marcus een mooie kapstok. Maar toen hun moeder er was en ze haar de cadeautjes gaven keek ze er niet eens echt goed naar en werd het gewoon door geschoven naar Ronald. Ze konden gewoon niet door dringen tot hun moeder hoe graag ze dat ook wouwen. Wanner haar moeder weer weg wordt gebracht met de auto naar het station krijgt Yvonne haar babyalbum van Karen waarmee ze heel blij is. Een tijdje later wordt hun pleegmoeder ziek en moet naar het ziekenhuis. Dus moeten hun terug naar het tehuis. En als de pleegmoeder ontslagen wordt uit het ziekenhuis. Dan zegt ze dat ze het niet meer aan kan al die drukte en dat ze dus iemand anders moeten zoeken. Ze krijgen te horen van hun voogd dat hun pleegouders niet meer voor hun kunnen zorgen en dat ze nieuwe pleegouders krijgen. Dit vinden ze helemaal niet leuk. Ze komen in een nieuw pleeggezin in de Bolk en die mensen zijn strenger dan de vorige pleegouders. Toch hebben ze het naar hun zin. Hun moeder komt in die tussen tijd nog een keer op bezoek en ook die keer wordt het weer een grote teleurstelling. Dit keer had ze Ronald niet meegenomen. De drie kinderen probeerde de aandacht van hun moeder te krijgen door lief te zijn, zielig te doen of gewoon te zeggen dat ze tekort doen. Maar het helpt niets. Yvonne wordt razend op haar moeder en vraagt waarom ze zo koel doet. Haar moeder zegt " jij hebt jouw leven en ik de mijne" dan begrijpt Yvonne dat dit de laatste keer dat haar moeder er was. Yvonne vroeg nog wel door waarom ze dan in haar geboorte kaartje hebben geschreven "met grote blijdschap" waarop haar moeder zegt " dat is Traditie op geboortekaartjes" de woorden die dus op het geboortekaartje staan betekenen dus niets voorhaar. Wanneer haar moeder weg is pakt ze haar babyalbum scheurt de foto van haar eerste verjaardag eruit en gooit het fotoalbum in de openhaard. Wanner ze bij haar tante logeert, vraagt ze naar haar vader, hij moest wel heel iets ergs hebben gedaan om hem uit de familie te gooien. Yvonne is erg benieuwd ernaar en vraagt er naar, haar tante wil het haar niet zeggen, maar Yvonne blijft net zolang doorgaan totdat ze het verteld. Uiteindelijk heeft ze haar tante zo ver dat ze vertelt waar hij woont. En Yvonne wil daar wel heen. Dus belt ze haar pleegmoeder om te vragen of ze nog een nachtje mag blijven omdat haar tante zogenaamd haar hand verbrand heeft en ze dat niet alleen af kan. Haar pleegmoeder zegt dat het goed is en vraagt hoe laat ze morgen aan komt. Ze zegt ik bel wel als ik er ben. Maar in plaats van dat ze daar echt blijft gaat ze naar haar vader in Rotterdam Daar aangekomen doet een jonge vrouw open en vraagt aan haar wie ze is, zij zegt dat ze Yvonne Wiligenburg is en dat ze dat zoon is van Arno. De vrouw laat haar binnen en haar vader herkent haar. Ze praten en Yvonne krijgt een hele andere kant van het verhaal te horen. Hij vertelt haar het hele verhaal over dat hij een politie agent had dood gereden en dat hij daardoor veertien en een half jaar in de gevangenis heeft gezeten. Hij blijkt ook een zoontje te dat veel aardiger en niet zo verwend als Ronald van haar moeder. Yvonne was net wakker geworden en kon het dus horen, dat hij graag met haar en Guido (het kind van haar vader) en Ans naar Bolk wou gaan in de vakantie en Benito en Marcus ontmoeten en dat hij Yvonne een schat van een meid vond. Yvonne had wel contact gevonden met haar vader en die viel ontzettend mee vond zij. De volgende dag liepen zij en haar vader naar het station toe en haar vader gaf haar ook geld om weer terug te gaan naar Bolk. Zo gauw ze in Bolk was belde ze haar pleegmoeder op of ze haar opkon halen van het station. Haar pleegmoeder was boos op haar omdat ze tegen haar gelogen had. En vroeg waar ze dan wel geweest was. Binnen een halfuur stond ze op het station en wachtte haar stiefmoeder op. Toen ze in de auto zat vertelde ze haar verhaal en haar stiefmoeder zij:" En hoe was je vader voor iemand?" Waarop Yvonne antwoordt "een mens."