"Innovatief organiseren"
Leiderschap & Innovatie
Wat is innovatief organiseren?
Innovatief Organiseren is een verzamelbegrip voor de concepten en ervaringen met het doel om werk op een vernieuwende manier in te richten. Het gaat daarbij om initiatieven die enerzijds de resultaten, productiviteit en geleverde kwaliteit verbeteren en anderzijds bijdragen aan de motivatie en het welzijn van medewerkers.
Bron: managementsite, https://www.managementsite.nl/kennisbank/innovatief-organiseren
Moderne, wendbare organisaties denken ook minder in afdelingen, functies en taken, maar meer in generieke functiehuizen, rollen en professionele resultaten. Natuurlijk zouden we ook volledig zonder structuren kunnen, en niet of nauwelijks organiseren, maar het is goed om kaders te bieden waarbinnen je als professional kunt, mag en soms moet opereren. Medewerkers met het label ‘professional’ krijgen meer ruimte. Ruimte die over de grenzen van een functie heen gaat, maar samengaat met de bijbehorende verantwoordelijkheid voor afstemming met collega’s en klanten en met de verantwoordelijkheid voor tijd, geld en kwaliteit. Alleen een vakman die deze ruimte goed weet in te vullen en te gebruiken verdient het ook om als professional aangemerkt te worden.
Bron: Wilco van Gelderen, http://www.innovatieforganiseren.nl/gastcolumns/wie-anders-organiseert-verschuift-grenzen/
Omgevingsfactoren zijn voor alle organisaties gelijk en moeilijk beïnvloedbaar. Of een organisatie wel of niet succesvol is, wordt dus bepaald binnen de organisatie en dan vooral door de mensen die daar werken. De organisaties die er echt uit zullen springen in de toekomst zijn de organisaties die ontdekken hoe ze op alle niveaus gebruik kunnen maken van de bereidheid en het vermogen tot leren en presteren van hun mensen. Innovatief organiseren wordt daarmee een belangrijk en onderscheidend concurrentievoordeel.
Bron: Eric Alkemade, http://www.innovatieforganiseren.nl/innovatief-hrm-beleid/innovatief-organiseren-meer-menselijke-energie-organisaties/
Waarden innovatieve organisaties
Trends innovatief organiseren
Trend 1: Koppel uitvoering en beleid in functies: wie denkt, die doet ook (en vice versa)
Wie verantwoordelijk is voor de uitvoering, dient ook verantwoordelijk te zijn voor het beleid daaromtrent. Veel managers of beleidsmakers zijn te ver losgezongen van de inhoud van de professional. Managers behandelen professionals veel te vaak als kleuters. Professionals kunnen hun zaakjes prima onderling regelen. Niet voor niets geldt dat vakmanschap meesterschap is. Dat was in de tijd van de gilden al zo. Het ambacht dient in ere hersteld en denken en doen opnieuw verbonden te geraken in functies en rollen.
Trend 2: Van organisatie naar organisering: ceci n’est pas une organisation
Het is een fout om te denken dat een organisatie een vaste locatie zou moeten hebben. Of vast personeel. Of vaste werktijden. Dat er überhaupt een pand aan te pas moet komen om een organisatie te zijn. Of visitekaartjes. Al deze denkbeelden stammen nog uit het industriële tijdperk, waarin er een fabriek was of een fysieke lopende band. Status wordt niet meer ontleend aan de grootte van de leaseauto of de hoogte van het gebouw. Flexibiliteit, aanpassingsvermogen en agility zijn de nieuwe neo-darwinistische uitgangspunten van nieuw organiseren. Het gaat om de kracht te kunnen organiseren. De organisatie van de toekomst is een werkwoord. Het draait om het organiseren zelf. Oftewel: van een organisatie naar een organisering.
Trend 3: Work-life balance is onzin: privé is werk en werk is privé
De scheiding tussen privé en werk zal verder verdwijnen. Wat is er immers aan de hand als iemand privé probeert te weren wat hij of zij veertig uur per week bezighoudt? Werktijden veranderen. We zijn productief als we productief willen zijn en niet omdat de prikklok tikt. Inspiratie laat zich niet knevelen van negen tot vijf. De tweedeling werk en privé raakt achterhaald. Wie deze scheiding handhaaft, heeft waarschijnlijk op één van de twee gebieden een probleem. Waarom zou diegene anders de scheiding aan willen brengen? Grenzen vergruizen, maar begrenzen blijft. Deze begrenzing echter wordt een veel persoonlijker vraagstuk. De paradox hierin luidt dat niemand bereikbaar en niemand onbereikbaar hoeft te zijn. De balansvraag verandert in een dieptevraag: is iemand voldoende met de juiste zinvolle zaken bezig? In dit digitale tijdperk wordt de scheiding wat werk- en privétijd is steeds schimmiger.