DIARIO DUNHA ENFERMEIRA
MARIE CAVELL
7/7/1915
Hoxe foi o meu primeiro día de axudante na guerra como enfermeira e non me esperaba que fose así, esto faiseme grande, non estou preparada para esto, só espero que o meu marido teña mellor sorte que outros soldados que veñen aquí. Fai uns dias chegou un sin brazos nin pernas, só tiña o tronco, non sabia que facer os médicos que están mais cualificados preocúpanse polos que veñen menos graves para que poidan volver á batalla canto antes, e aos mais graves mándanos xunto a nosoutras.
Todas as noites rezo por estos pobres homes para que se melloren, para que este inferno remate dunha vez, se non acabarei tola de desesperación.13/7/1915
Hoxe foi o meu primeiro día de axudante na guerra como enfermeira e non me esperaba que fose así, esto faiseme grande, non estou preparada para esto, só espero que o meu marido teña mellor sorte que outros soldados que veñen aquí. Fai uns dias chegou un sin brazos nin pernas, só tiña o tronco, non sabia que facer os médicos que están mais cualificados preocúpanse polos que veñen menos graves para que poidan volver á batalla canto antes, e aos mais graves mándanos xunto a nosoutras.
Todas as noites rezo por estos pobres homes para que se melloren, para que este inferno remate dunha vez, se non acabarei tola de desesperación.