Moslims In Dialoog
Volgt kritisch & onderzoekt
Als apen hoger klimmen willen, ziet men gauw hun blote billen
Velen vragen zich af hoe het komt dat Ibrahim Wijbenga, die voorheen totaal onbekend was, in een zeer korte tijd landelijke bekendheid heeft verworven en zich laat zien met ministers, partijleiders en andere invloedrijke personen en welke motieven hierbij spelen. Een analyse:
Vanaf het begin van 2014 verscheen plotsklaps de Brabantse christendemocraat Ibrahim Wijbenga regelmatig op televisie en in radioprogramma’s om zijn mening te ventileren over zeer complexe vraagstukken zoals het radicalisme en het jihadisme. Mede door deze media optredens mocht hij ook in landelijke kranten en op thema avonden als gastschrijver/spreker regelmatig zijn “licht” laten schijnen over dit soort thema’s. Zijn inbreng werd op een gegeven moment zo serieus genomen dat hij zelfs een aantal keren in de Tweede Kamer werd uitgenodigd om zijn vermeende deskundigheid met ministers, partijleiders en andere Tweede Kamerleden te delen, maar ook met andere invloedrijke personen.
Zelfs door de anti-islampartij PVV wordt hij bejubeld.
De vermeende deskundigheid omtrent vraagstukken als radicalisering, jihadisme en jeugdproblematiek ontleent hij naar eigen zeggen aan zijn werkzaamheden als jongerenwerker, waarbij hij regelmatig met radicaliserende probleemjongeren te maken heeft, radicaliseringsdeskundige en het voorzitterschap van een stichting genaamd ‘Landelijk Platform Aanpak Jeugdcriminaliteit’.
Het is van hem ook bekend dat hij al lange tijd zijn grote droom probeert waar te maken, namelijk in de landelijke politiek terecht te komen. Hij gaat er 100% voor om dit doel te bereiken, dit heeft hij recent nog in een interview uitvoerig kenbaar gemaakt.
Jongerenwerker
De reden voor deze rebellie, is dat de voormalige collega’s van Wijbenga, na ongeveer twee maanden met hem gewerkt te hebben, hem helemaal beu waren. Volgens hen functioneerde hij absoluut niet als jongerenwerker. Het jongerenwerk vereist namelijk dat je de straat op gaat om jongeren aan je te binden. Wijbenga faalde hier faliekant in, volgens sommige berichten wist hij niet 1 jongere aan zich te binden. De collega's melden dat hij indertijd (begin 2014) slechts bezig was met het genereren van media aandacht en met zijn politieke droom en dat hij totaal geen oog had voor zijn werk als jongerenwerker. Het genereren van aandacht voor zijn persoonlijke belangen nam al zijn werktijd in. Volgens deze jongerenwerkers wilden de jongeren niet eens door Wijbenga geholpen worden.
Contactorgaan Moslims en Overheid (CMO)
Ook laat Ibrahim Wijbenga doorschemeren, dat hij bij het Contactorgaan Moslims en Overheid (CMO) werkt, wat tevens vermeld staat bij zijn omschrijving op zijn Twitter account. Dit is volledig onjuist. Volgens het CMO is hij überhaupt niet bij hun in dienst geweest en mag hij zeker niet namens hun handelen of spreken.
Stichting ‘Landelijk Platform Aanpak Jeugdcriminaliteit’
Vanaf begin dit jaar profileert Ibrahim Wijbenga zich ook regelmatig als voorzitter van een stichting genaamd ‘Landelijk Platform Aanpak Jeugdcriminaliteit’. Ook hier probeert hij zijn deskundigheid omtrent radicalisering en jeugdproblematiek aan te ontlenen.
In april heeft hij in deze hoedanigheid een interview gegeven aan een lokale omroep te Eindhoven en eind mei gaf hij een lezing omtrent aanpak van radicalisering aan docenten op een studiedag.
In deze uitzending geeft hij nog steeds aan dat hij met (radicale) jongeren werkt, niet alleen in Amsterdam maar landelijk. Terwijl we weten dat het indertijd bijna een jaar lang niet het geval is en dat hij nu al ruim 1,5 jaar werkloos is.
Volgens de Kamer van Koophandel bestaat er helemaal geen stichting met deze benaming en staat deze dus ook niet bij hun ingeschreven. Dit terwijl Wijbenga heeft aangegeven dat de stichting in 2010 is opgericht. Ook heeft de stichting nog steeds geen website en is er helemaal geen informatie te vinden over de stichting en haar activiteiten op internet of waar dan ook. Behalve dan dat hij zich er in 2015 een aantal malen mee heeft geprofileerd zoals hierboven, zowel bij de overheid als in de media als zijnde serieuze partij tegen radicalisering en jeugdcriminaliteit. Ook zijn de andere bestuursleden van de stichting volledig onbekend.
Wel bestaat er een stichting gevestigd in een rijtjeswoning genaamd ‘Landelijk Platform Aanpak Marokkaanse jeugd’ waarin hij als enige bestuurder staat ingeschreven. Maar dat is niet dezelfde organisatie als die hij gebruikt om zich in de media en bij de politiek probeert te profileren, tenzij “jeugdcriminaliteit” voor hem synoniem staat voor “Marokkaanse jeugd”. En dit nog buiten het feit dat het wettelijk strafbaar is gesteld dat men bedrijfsmatig een repressief beleid voorstaat op basis van etniciteit en hiernaar wilt handelen.
Behalve dat dit “landelijke platform” wel staat ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, duidt niets er bij deze stichting op dat het ooit actief is geweest.
Radicaliseringsdeskundige
De vermeende deskundigheid omtrent vraagstukken als radicalisering, jihadisme en jeugdproblematiek, thema’s die omgeven zijn door charlatans, ontleent hij dus aan zijn werkzaamheden in functies waarin hij door disfunctioneren niet meer werkzaam is, of aan functies die hij nooit heeft bekleed of gebruikmakend van een (spook)stichting waarover niets bekend is.
Ibrahim Wijbenga heeft ook geen academische titels of publicaties waarmee hij kan zwaaien als zijnde deskundige. Sterker nog; hij heeft nog nergens een (wetenschappelijk) onderzoek naar gedaan. Zijn vermeende deskundigheid is volledig gebaseerd op het volgen van nieuwsartikelen in kranten en via social media en het lezen van enkele boeken over deze thema’s, net zoals duizenden andere Nederlanders die het interessant vinden om hier meer over te weten en op basis hiervan een mening hebben gevormd.
Ibrahim Wijbenga is dus geen echte deskundige, maar een van de vele charlatans die hun deskundigheid niet te danken hebben aan enige wetenschappelijke prestatie of ervaring, maar aan het hebben van een voor het politieke & media establishment welgevallige halfbakken mening over moslims. Een establishment dat het niet belangrijk vindt dat stellingen over moslims onderbouwd dienen te worden met cijfers en wetenschappelijk verantwoorde conclusies gebaseerd op die cijfers, voordat men het als vaststaand feit kan poneren zoals Wijbenga dat doet. Immers voor deze bias levert hij slechts zijn verbeeldingsniveau als bewijs.
De bovenstaande feiten zijn daarom begrijpelijke redenen waarom hij verre van objectief & kundig is. Dat hij zich desondanks op het terrein van professionals begeeft kan zeer schadelijk zijn voor de beeldvorming over, in dit geval, moslims. Met als gevolg dat het de samenleving van de regen in de drup kan brengen. Voor Ibrahim Wijbenga is het verkrijgen van zijn droombaan in de politiek kennelijk belangrijker en zo blijft hij zijn grijze, gebarsten plaat afdraaien over zaken waar hij evident geen kaas van gegeten heeft.
Net zoals politici klinkklare onzin kunnen uitkramen en hun handelen schadelijk kan zijn, geldt dat zeker ook voor zelfbenoemde deskundigen. Door het slechte klimaat in Nederland als het gaat om haat tegen de Islam en de moslims, kunnen dit soort charlatans, die ideeën of denkbeelden presenteren die zij zelf voor waar houden, maar die de wetenschappelijke toets der kritiek niet kunnen weerstaan, tal van maatschappelijke problemen misbruiken om zichzelf in de kijker te spelen. Ze kunnen hierdoor hun kansen vergroten om steeds meer terrein te winnen en zo krijgen zij een steeds grotere rol en bemoeienis in de media & de politiek met betrekking tot complexe zaken waar zij zich verre van dienen te houden. Zelfs in die mate dat ze even serieus, zo niet serieuzer genomen worden dan de echte deskundigen.
We kunnen ons daarom niet aan de indruk onttrekken dat de échte deskundigen, die het onderscheid kunnen maken tussen een kundige en een praatjesmaker, zich behoorlijk irriteren aan al die zelfbenoemde deskundigen die ruimhartig een podium krijgen in de media & de politiek. Zij zijn namelijk wel degenen die jarenlange relevante ervaringen, academische studies & onderzoeken achter de kiezen hebben. Wat zouden we eigenlijk horen van die professionals als zij echt hardop zouden uitspreken hoe zij denken over dit fenomeen?
Fake it, until you make it
Het lijkt erop dat Ibrahim Wijbenga zijn CV voor zijn deskundigheid volledig uit zijn duim heeft gezogen à la het verfilmde waargebeurde verhaal ‘Catch Me If You Can’ om zich te kunnen profileren bij de media & de politiek over de ruggen van de moslimgemeenschap.
Motief? Louter om carrière te kunnen maken in de landelijke politiek, net zoals velen met weinig bagage over de ruggen van de moslims in de politiek carrière hebben kunnen maken.
We hebben Ibrahim Wijbenga hierover meerdere malen via social media benaderd voor tekst & uitleg. Ook hebben wij hem een aantal malen de mogelijkheid geboden om een weerwoord te geven op het bovenstaande, zoals het beginsel voor hoor en wederhoor voorschrijft. Tot op heden is hij nergens op ingegaan. Het diep stilzwijgen en het weigeren om elk weerwoord om de beweringen te ontkrachten valt ons dan weer op, terwijl hij dit normaliter wel doet en een fervente twitteraar is. Wel heeft hij daarna meerdere malen de moeite genomen om onze factchecks via Twitter op knullige wijze middels ad hominems in diskrediet te brengen. Deze pogingen bleken echter vruchteloos.
Een gewaarschuwd mens telt voor twee
Het is bekend dat parasieten zich voordoen als een goedaardig beestje om een lichaam binnen te dringen, de kameleon verandert van kleur om zich aan de omgeving aan te passen om zo niet herkend te worden, vogels imiteren de geluiden van jonge kuikentjes om een nest op te sporen. Camouflage en je voordoen als iets anders dan je bent is in de dierenwereld heel gewoon. Ook bij mensen komt dit fenomeen steeds meer voor. Dit komt mede door het (social media) tijdperk waarin we leven waarin de verwachtingen van elkaar hoog zijn en de sociale druk om succesvol te zijn en te blijven duidelijk voelbaar is.
Dat men hoge ambities heeft en dat men er voor wil zorgen dat belangrijke anderen een positieve indruk van de kwalificaties en prestaties krijgen, ook wel impression management genoemd, is natuurlijk niets mis mee, zolang de gecreëerde impressies maar overeenkomen met de werkelijkheid. Echter als men daarvoor zichzelf en anderen voortdurend moet misleiden, zal men het uiteindelijk niet redden. Of je valt door de mand, of je moet jezelf voortdurend zo onder druk zetten, omdat je iets moet tonen dat te hoog voor je gegrepen is, dat je uiteindelijk in een situatie van chronische stress belandt.
Het is daarom in het algemeen niet raadzaam om jezelf anders of deskundiger voor te doen dan dat je in werkelijkheid bent. Dit geldt des te meer als je pro-actief de schijnwerpers probeert op te zoeken in de media en/of de politiek, want voor je het weet ziet men je blote billen.